کد مطلب:33811 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:152

از میان این مفاهیم، نزدیكترین و آشناترین مفهوم، «استعاذه» است. خداوند به پیامبر می فرماید:

فاذا قرات القران فاستعذ بالله من الشیطان الرجیم انه لیس له سلطان علی الذین امنوا و علی ربهم یتوكلون (نحل، 98 و 99)

وقتی خواندن قرآن را آغاز می كنی، از شر شیطان به خداوند پناه ببر زیرا شیطان بر مومنانی كه به خداوند توكل می كنند، سلطه ندارد.

همچنین در قرآن آمده است كه:

و قل رب اعوذ بك من همزات الشیاطین و اعوذ بك رب ان یحضرون (مومنون، 97 و 98)

بگو خدایا از وسوسه شیاطین به تو پناه می برم و از اینكه شیاطین نزد من حاضر شوند و در من تاثیر گذارند نیز به تو پناه می جویم.

دو سوره از سوره های انتهای قرآن نیز با «اعوذ» شروع می شود:

قل اعوذ برب الفلق (فلق، 1)

و:

قل اعوذ برب الناس (ناس، 1)

[صفحه 367]

ما به امر و توصیه ی خداوند به او پناه می بریم. گویی بدون این پناه جستن، امور روحی و معنوی ما سامان نمی پذیرد. گویی دشمنان بزرگی در باطن این عالم هستند كه قصد ایمان ما را كرده اند و اگر تكیه گاه محكم و استواری نداشته باشیم، ما را خواهند لغزاند. خداوند خود، از وجود شیاطینی خبر می دهد كه در دل آدمیان وسوسه می افكنند. شیاطینی كه اگر اخبار وحی نبود ما از وجود و عملشان اطلاعی نمی یافتیم. توصیه ی قرآن این است كه از شر شیطان به خدا پناه ببرید. استعاذه، پناه بردن به خداوند از شرور و آفات و وسوسه ها و تصرفات سوء است.

صفحه 367.